Άφησέ με να ’ρθω στον τελευταίο ΣΤΑΘΜΟ ΟΝΕΙΡΩΝ εξαίσιου ίλιγγου ΣΙΩΠΗΣ ξελογιάζοντας χρώματα ΛΕΞΕΩΝ
(λεζάντα): ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ ευεργεσία ΣΙΩΠΗΣ στα έγκατα κτερίσματα της ΡΕΜΒΗΣ: με στίχους από αγαπημένα ποιήματα Μανόλη Αναγνωστάκη, Οδυσσέα Ελύτη, Κ.Π. Καβάφη, Γιάννη Ρίτσου και Γιώργου Σεφέρη: «Θα φύγουμε κάποτε, εν Φαντασία και Λόγω, με μιαν επιθυμία φλογισμένη όπως μες τον απέραντο ουρανό το ξάστερο συναίσθημα στην όχθη ενός Δέλτα Ιδεώδη εν τη Λύπη του και Ερήμην» …(ωστόσο δεν πέθανε ακόμη κανείς από αηδία για όλα αυτά…)
Οι ποιητές όπως πάντα θα γράφουν ωραία ποιήματα
προσπαθώντας, τουλάχιστον, μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
να κάνουν τη ζωή τους όπως την θέλουν,
ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
όπου σελαγίζει ο δικός τους αστερίας,
τριγυρνώντας μερόνυχτα
σε ορίζοντες λευκούς της αστραπής και του ονείρου
Κι αν σου μιλούν με παραβολές και παραμύθια,
για κοράλλια και μαργαριτάρια
και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
κεχριμπάρια κι έβενους κι ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής
Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και θυμωμένο Ποσειδώνα,
για ευτυχία και μέθη κι ενθουσιασμό ακόμη,
σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας,
μες στο γδυτό νερό καβάλα στο μαΐστρο
λέξεις χλομές πληγωμένα ελεγεία
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα
κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή,
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
σου δίνει το ωραίο ταξίδι, την Ιθάκη
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας
κι έτσι σοφός που γίνεσαι με τόση πείρα,
με σκέψη υψηλή θα συλλογίζεσαι
πως τούτα εδώ
που γράφουν οι ποιητές
δεν είναι άλλο παρά εικόνες
που κεντούν στο δέρμα τους φυλακισμένοι ή πελαγίσιοι
και πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα
που ανοίγοντας τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,
στο στήθος των βαθιών ονείρων,
ματώνει ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου
τα μεθυστικά πουλιά…
………………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΓΙΑΝΤΕΣ δηλαδή το ξέρω, Πάρτε μαζί σας νερό το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία» με κλικ ΕΔΩ