(τελευταία ανάρτηση στα SMSλέξεων μαγικού ρεαλισμού) Ποίηση, μια σκοτεινή λειτουργία του φωτός που συντελείται βαθύτερα από κάθε τι στο αίμα
(λεζάντα): Ένας άνθρωπος γνωστός για την ευαισθησία του, ένα πρόσωπο με μεγάλη εκτίμηση στον κόσμο της μουσικής, βρίσκεται ξαφνικά κρεμασμένος από το κλαδί μιας αμυγδαλιάς στο οποίο έχει χτίσει τη φωλιά του ένα ζευγάρι καναρίνια. Ο Ποιητής βρίσκει τρόπο να τα περιγράψει όλα αυτά χωρίς να παρασύρεται από τους συσχετισμούς στους οποίους αναπόφευκτα οδηγούν αυτού του είδους οι συντυχίες. Γιατί ο Ποιητής, έχοντας επιτύχει ν’ απαλλαγεί από την επιθυμία του ουρανού ανακαλύπτει ότι αποστρέφεται και τις ακραίες περιπτώσεις των επιγείων.
Ο Ποιητής πιστεύοντας ξαφνικά πως νιώθει κάποια πίεση εσωτερική, όμοια μ’ εκείνη χάρη στην οποία είχε κατορθώσει να εκφραστεί σε προηγούμενες περιπτώσεις, κάθεται στο γραφείο του περιμένοντας την επίσκεψη της Μούσας.Μη ακούοντας ήχο βημάτων στα σκαλοπάτια αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν παρά μια από τις συνήθεις ψευδαισθήσεις του και επιστρέφει στις καθημερινές του ενασχολήσεις. Αλλά θα ήταν περίεργο αν, τελικά, από τα μύρια ανόητα της ζωής δεν προέκυπτε, κάποιες στιγμές, ένα απροσδόκητο αίσθημα αρμονίας, το οποίο, αν παραβλέψει κανείς τις συνθήκες της δημιουργία του, δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από το θείο. Ο Ποιητής τρέφεται με χώμα, σάρκες και οστά, και απομακρύνεται συχνά από το σώμα του δίχως ιδιαίτερο λόγο. Η αναγκαιότητα αυτής της πράξεως πιθανόν να υπαγορεύεται κατά ένα μεγάλο μέρος από την επιθυμία της επανόδου. [κτερίσματα στίχων από το ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ του Νάσου Βαγενά]
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «SMSεάλωσαν οι λέξεις πρώτων αριθμών μαγικής +ΟΥΣΙΑΣ» με κλικ ΕΔΩ