(τελευταία ανάρτηση από το ιστολόγιο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ) Γιώργος Χειμωνάς, Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος αλλά υπάρχει μια ατέλεια, μέσα στον άνθρωπο συμβαίνει πάντα μια απόσταση
(λεζάντα): Κόκκινη θρασειά τρίχα κατατρώγει ολόκληρο το σώμα της και μια αισχρή ομορφιά σαν του θεού. Σαν ένα εξάνθημα του ουρανού και γλειμμένο από φιλήδονα ζώα εκείνο το μακρύ τρίχωμα. Γυαλίζει και φέγγει σαν μια φωτιά που πλαγιάζει μετά από μάχη με το νερό και με τον αέρα και γεννήθηκε μια αύρα και βαριά ανάσα αβύσσου… Ένα νησί το σώμα της κι αυτή ν’ αναρριχάται αδιάκοπα κι ένας απερίγραπτος και βουερός οργασμός την τράνταζε… Ο ουρανός ξεσκίζεται και πλατιά λέπια ουρανού σαν του πλατάνου τα φύλλα αιωρούνται και κατασταλάζουν γύρω από τα δυσκίνητα πόδια της…
Ένα νησί το σώμα της κι αυτή ν’ αναρριχάται αδιάκοπα κι ένας απερίγραπτος και βουερός οργασμός την τράνταζε.Στο ανώμαλό της μέτωπο φυτρώναν δυο κέρατα. Μακριά και καμπύλα και σαν από αλάβαστρο και το κεφάλι της να μοιάζει με λύρα και με όπλο. Τα κέρατα είχαν ένα συνεχές τρεμούλιασμα σαν μια αγωνία. Αγελάδα και ήπειρος κι από το τεράστιο στόμα της στάζει παχύ σάλιο σαν γάλα πικροδάφνης και στο απαλό γύρσιμο του κεφαλιού. Ο ουρανός ξεσκίζεται και πλατιά λέπια ουρανού. Σαν του πλάτανου τα φύλλα του ουρανού αιωρούνται και κατασταλάζουν γύρω από τα δυσκίνητα πόδια της.
Βγάζει ένα πορφυρό φως ένα ιώδιο. Οι άνθρωποι νοτισμένοι ακολουθούν τις κόκκινες εκείνες πατημασιές.Τα ίχνη από τις τρομαχτικές οπλές του αδελφού. Η αδελφή έχει χωμένο βαθιά στον κόλπο της ένα χοντρό ξύλο κι αμάραντος φαλλός έρωτας που σαπίζει. Η αδελφή τρέφεται με ανθρώπους. Σκύβει και τα ξινά της χνώτα σκεπάζαν με όνειρο δριμύ τα πρόσωπά τους. Τρίζοντας οι άνθρωποι αφανίζονται μέσα σ’ εκείνο το σαρκοβόρο τρίχωμα θάλασσα των σαργάσσων. Ένα απότομο τίναγμα σαν δίνη. Σαν άγριος παφλασμός μιας φυλλωσιάς κι αυτό δείχνει πως καταποντίστηκαν για πάντα μέσα στο κόκκινο αίμα της. Στις άκριες των χωραφιών αφήνει το χαλί με τον αδελφό. Φριχτά υποφέροντας βγάζει από μέσα της σφίγγεται ν’ αποβάλει κι εγκαταλείπει πίσω της τα μαλακά λείψανα των ανθρώπων σαν πολτοί. Δοξασμένο ζώο από εκείνα που γεννάν έθνη. Εξαίσιο δάσος η αδελφή και το διαπερνά σαν ένα χάραμα ο θαμπός αδελφός.
υπάρχει μια ατέλεια. Μέσα στον άνθρωπο συμβαίνει πάντα μια απόσταση.Όσα πράγματα περνάν από άνθρωπο πεθαίνουν.
. ………………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «Γιώργος Χειμωνάς Παροράματα Συναισθήματος» με κλικ ΕΔΩ